In de dagen van Herodes, de koning van Judea, was een zeker priester, met name Zacharias, van de dagorde van Abia; en zijn vrouw was uit de dochters van Aäron, en haar naam Elizabet. (Luk. 1:5)

— Lukas. 1: 5-9

Gisteren was het de eerste zondag van advent. Advent komt van het Latijnse woord adventus dat betekent ‘komst’. De vier weken vooraf aan het Kerstfeest bereiden we ons voor op de komst van Jezus Christus in het vlees. Eenmaal kwam Hij in Bethlehem. En Hij komt nog een keer. Met advent horen we daarom ook uit te zien naar Zijn tweede komst. De kerk is al eeuwenlang zwanger van messiaanse verwachting. Ze tuurt de hemel af, met de hand boven de ogen: ‘Komt Hij al?’ ‘Waar blijft Hij toch?’ Leef jij in die verwachting?

 

Deze eerste adventsweek staan we stil bij Zacharias en Elizabet. Daarbij staan we ook stil bij de aankondiging en de geboorte van hun kind Johannes.

 

Vandaag gaat het over Zacharias als priester. Een priester is een middelaar. Een priester vertegenwoordigt God bij de mensen en andersom vertegenwoordigt hij de mensen bij God. Dat doet de priester door de gebeden, de tempeldienst, de rituelen, en de traditie voort te zetten.

Zacharias priestert in de donkere dagen van Herodes. Dit zijn dagen waarin de drukkende hand van Gods toorn middels de regering van een vreemde (een Edomiet) over het beloofde land Judea ligt.  

 

In die duisternis zijn Zacharias en zijn beminde Elizabet ‘rechtvaardigen’ (tsaddiqim) (vs. 6). Dat is een lichtvolle titel in die dagen! ‘Rechtvaardigen’ zijn mensen die Gods woorden (de Thora) echt van binnenuit beleven en mensen die van daaruit hun weg gaan. Zij brengen het licht van het gebod naar voren in donkere tijden. De hele eerbied van het Oude Verbond doortrekt hun hart.

Godzijdank zijn er toch lichtjes in die donkere tijd! Twee oude lichtjes. Ondertussen dragen zij het kruis van hun kinderloosheid op een geestelijke manier.

 

Maar dan nog iets: nog nooit beleefde Zacharias het hoogtepunt van het priesterschap in die tijd: in het Heilige van de Tweede Tempel het reukoffer brengen. Daar zou hij immers heel dichtbij de Allerhoogste zijn. Ook dat gemis droeg hij als een rechtvaardige.

 

Inmiddels is Zacharias oud geworden. Maar dan ineens wijst de loting tussen zo’n 18.000 priesters hem aan: ‘Zacharias! Jij mag priesteren.’ De oude priester mag opgaan voor het grote werk voor Gods heilig aangezicht. Wat een voorrecht! Vind je niet?

 

Nu is het bijzonder dat de gemeente van het nieuwe verbond volgens 1 Petrus 2:9 bestaat uit allemaal priesters. Niet één man als Zacharias mag voor Gods heilig aangezicht naderen, maar allen die geloven zijn priesters! Door het geloof! Door Gods Geest. Besef jij die priester-positie? Zet jij de gebeden, tempeldienst, rituelen en traditie vandaag de dag trouw voort in een donkere tijd?