En Zacharias zeide tot de engel: ‘Waarbij zal ik dat weten?’ (Luk. 1:18a)

— Luk. 1:18-22

 

Zacharias haakt af bij wat de engel zegt. Hij kan niet geloven dat zijn vrouw Elizabet een zoon zal gaan baren. Ze zijn beiden al zo oud. ‘Ja, maar dat kan toch niet meer! Hoe weet ik nu dat het écht zo is?’ Zacharias wil geloofszekerheid.

 

Heel herkenbaar toch? Een ‘Ja-maar’ richting God met de vraag om een bevestiging/een teken. We willen zo graag iets extra’s erbij hebben voor de geloofszekerheid. Met Gods beloften nemen zo weinigen genoeg.

Wat heb jij naast Gods belofte nodig om zeker te weten dat de HEERE je verlossing geeft? Ook wij vullen zo het één en ander in. Het is mogelijk dat we op iets wachten dat de HEERE misschien wel nooit zal geven. Hij heeft ons immers Zijn beloften toevertrouwd. Laat dat genoeg voor je zijn.

 

Kun je Hem vertrouwen op Zijn Woord? Dat hangt ook wel een beetje af van hoe je van huis uit gevormd bent. Heb je ouders gehad die je kon vertrouwen op hun woord? Voerden ze het uit als zij iets beloofden? En ben je veilig gehecht? Indien ja, dan gaat overgeven aan Gods beloften ook makkelijker. Als je opgroeide in een situatie waarin je altijd moest opkomen voor jezelf en anderen wat op afstand moest houden om je eigen veiligheid te borgen, dan is geloofszekerheid ook lastiger.

 

Dr. Kohlbrugge schrijft ergens dat gelovigen zo snel hun tegenwerpingen bij de handen hebben omdat ze te veel op zichzelf zien en te weinig op hun God.

De oude Zacharias spreekt uit zijn menselijke ervaring, vanuit zijn gevoel. Ach, het is altijd riskant om je gevoel in te brengen richting de HEERE. Wij leven immers niet van het gevoel, maar van het geloof. Het geloof gaat vooraf aan het gevoel. Eerst geloof, dan gevoel. Dat is de volgorde. Geloof vormt het gevoel. Al plaats jij het gevoel voorop, dan gaat het gevoel het geloof vormen, dan krijg je misvorming. Misvorming van wat God doet en zal doen. En ook misvormd vertrouwen aan de beloften van God.

 

Als Zacharias om een teken vraagt geeft de engel Gabriël aan dat hij voor straf zal moeten zwijgen tot de dag van Johannes’ geboorte. Het zwijgen is een strenge straf én een teken. Aan de zwijgende Zacharias kun je horen dat God spreekt en dat Hij de Levende is. God legt het ongeloof het zwijgen op.

 

Wat leren we hiervan? Vertrouw op Gods belofte (‘Ik ben de HEERE uw God’). Dat is ook voor ons genoeg. Je moet niet meer willen. Hou erover op. Stop ermee je zekerheid te zoeken in meer gevoelens van berouw, van verlangen, van vergeving, van discipelschap, etc. Je wilt een teken dat jouw persoonlijke redding echt is? Kom, dat is niet de weg. Wees stil voor het aangezicht van God, want betrouwbaar is het Woord van de Belover. Hij zal je verlossing schenken!